Dużo się czyta i słyszy, że posiadanie psa gdy sie ma dzieci to strzał w 10.
Z jednej strony uważam, że jest on naprawdę najlepszym przyjacielem człowieka, oddany, kocha bezgranicznie, ale z drugiej robi hałas, bądź co bądź potrzebuje naszej uwagi i ciepła które nie zawsze można mu okazać, szczególnie gdy ma się dwoje małych dzieci.
Zwrócę uwagę na mojego psa Gabi. Jest ze mną od prawie 11 lat. Jeszcze zanim planowałam ślub, dom i rodzinę. Gdy ją dostałam mieszkałam jeszcze z rodzicami, którzy byli sceptycznie nastawieni do posiadania przeze mnie psa. Powodów było kilka:
1. mieszkaliśmy w bloku na czwartym piętrze
2. nie będę się nim zajmować i cała opieka spadnie na nich
3. pies to nie zabawka na chwilę, często dożywa sędziwych 15-20lat
Pragnęłam tego psa jak niczego na świecie. Chociaż chciałam większego i psa nie suczkę, to bardzo ją pokochałam, a i z czasem moja cała rodzina. Zabierałam ją wszędzie gdzie mogłam. A teraz gdy mam 1500 spraw na głowie mój czworonożny przyjaciel zszedł na dalszy plan. Nadal jest częścią naszej rodziny, a dzieciaki wręcz za nią przepadają to widzę w jej oczach smutek, bo już nie poświęcam jej tyle czasu co kiedyś. Plusem jest to, że mamy ogród gdzie może się wybiegać, czasem też zabieramy ją na dłuższy spacer.
